DIAGNOSTYKA I TERAPIA

INTEGRACJA ODRUCHÓW PIERWOTNYCH

Odruchy pierwotne to automatyczne, stereotypowe reakcje ruchowe, które pojawiają się już w życiu płodowym i są sterowane przez niższe piętra ośrodkowego układu nerwowego. Są niezbędne dla przeżycia i wczesnego rozwoju, pomagają dziecku ssać, chwytać, obracać się czy utrzymywać prawidłowe napięcie mięśniowe. Integracja oznacza, że stopniowo ich funkcje zostają przejęte przez wyższe ośrodki mózgowe, umożliwiając między innymi: celowe, skoordynowane ruchy, kontrolę postawy, motoryki dziecka i równowagi, rozwój motoryki precyzyjnej, koncentracji i uwagi, a także regulację emocji i zachowania. W zintegrowanym układzie nerwowym odruchy nie znikają całkowicie, są inhibitowane, czyli działają tylko wtedy, gdy są potrzebne (np. przy nagłym upadku wywołują reakcję obronną), a dziecko rozwija umiejętność kontroli w sferze zachowania i komunikacji z innymi. 
Gdy tak się nie dzieje, mogą utrudniać wiele aspektów funkcjonowania dziecka, między innymi:
-napięcie mięśniowe
-postawę ciała (mogą wpływać na powstawanie wad postawy)
-koordynację obustronną
-funkcje wzrokowe (mogą wpływać na wady wzroku)
-równowagę
-motorykę dużą i małą
-rozwój schematu ciała
-naukę i pamięć
-koncentrację i uwagę
-regulację emocji i samoregulację
-nadpobudliwość, intensywność reakcji, zachowania trudne
-nadaktywność psychoruchową
-nadwrażliwość
-mowę i artykulację
-uwagę słuchową
-kontakty społeczne z rówieśnikami 
-koordynację słuchowo-wzrokową
-koordynację wzrokowo-ruchową
-integrację bilateralną
-orientację przestrzenną
-zaburzenia w obrębie systemów zmysłowych

Integracja odruchów to neurofizjologiczny proces, w którym niższe piętra układu nerwowego stopniowo uczone są przekazywania kontroli wyższym strukturom układu nerwowego.
Dzięki temu odruchowe, niekontrolowane reakcje zamieniają się w celowe, skoordynowane ruchy.
Terapia opiera się na powtarzaniu prawidłowych wzorców ruchowych.
Powtarzalność stymuluje neuroplastyczność, zdolność mózgu do tworzenia nowych połączeń i reorganizacji nowych funkcji. W praktyce, dla dziecka oznacza to naukę i integrację nowych umiejętności, które wcześniej były blokowane przez brak pełnej integracji mechanizmów odruchowych.

Terapia skierowana jest do dzieci z:
-Wyżej wymienionymi trudnościami
-Dysgrafią, dysleksją, dyspraksją
-Zaburzeniami neurorozwojowymi
-Opóźnieniem psychoruchowym
-Zaburzeniami integracji sensorycznej
-ADHD, ADD, DCD
-Zespołem Downa
-Mózgowym porażeniem dziecięcym
-Chorobami nerwowo-mięśniowymi
-Chorobami genetycznymi
-Wadami postawy
-Wadami stóp